Energie-Blog

André Jurres

Dat woord en daad kunnen verschillen is een gegeven in vele politieke akkoorden en bij uitbreiding alle overeenkomsten tussen mensen. De wil om zaken te realiseren is zeker aanwezig maar de aanvaarding van de gevolgen is veel minder.

 

Dat landen als Montenegro, Noorwegen of Macedonië als enige landen in Europa de adequate maatregelen hebben genomen om de uitstoot van onder andere CO2 te verminderen om zo tot de overeengekomen doelstellingen in het akkoord te kunnen komen spreekt boekdelen.

 

Dit bleek uit een studie van onder andere Britse onderzoekscentra die deel uitmaken van de London School of Economics en pijnlijk bloot leggen dat men probeert het onmogelijke met elkaar te verzoenen; Energie besparen, uitstoot naar nul brengen en het huidig economisch model in stand houden.  Een spagaat waar overheden mee worstelen en vooral vandaag hopen dat ze de volgende verkiezingen halen om het vraagstuk voor zich uit te schuiven.

In Nederland wordt een ernstige poging ondernomen om in een nieuw klimaatakkoord dit mogelijk te maken en volgens het bekende poldermodel probeert men aan diverse tafels (iedere tafel heeft een ander onderwerp zoals landbouw, industrie, transport, energie, bouw, etc..) tot sluitende akkoorden te komen.  Men verwacht om tegen einde van het jaar een akkoord te bereiken. Ik vraag mij echter mij af of dit dan onderbouwd is met cijfers van het CPB/Planbureau voor de Leefomgeving.

Ook dient men in tegenstelling tot het vorige akkoord ervoor te zorgen dat wetten en regelgeving de doelstellingen vastleggen zodat ze volledig verbindend verklaard kunnen worden.  Het niet behalen van de doelstellingen moet met andere woorden dus duurder worden dan het wel behalen van de doelstellingen.  Eén van die hefbomen is een reële CO2 prijs waar we al jaren op wachten.  In ieder geval dient er een vloerprijs ingebouwd te worden van bijvoorbeeld 50 Euro.

Opvallende namen die dan onder de goede leerlingen vallen zijn Canada, Singapore, Japan, toch ook niet direct ontwikkelingslanden!  Er staan trouwens ook landen zoals Indonesië in dit lijstje wat toch wat verrassend is als je weet dat men daar nog elektriciteit opwekt via een enorm aantal kleine dieselgeneratoren?

 

Dat men nu drie jaar na Parijs zelfs stelt dat de opwarming tegen eind deze eeuw beperkt moet worden met 1,5 graad in plaats van 2 graden (t.o.v. einde 19de eeuw), hetgeen overigens vandaag vooral een utopie lijkt vermits we eerder naar de vier graden gaan, is wel tekenend voor de ambitie.

 

Verdienste van het klimaatakkoord van enkele jaren geleden is dat het iedereen is laten gaan nadenken over de volgende stappen.  De afdwingbaarheid ervan moet echter nog fors omhoog en de volgende top in Polen gaat hopelijk in die richting. 

Verder zou men de landen die niet meedoen op het spreekwoordelijke strafbankje kunnen plaatsen door hun export te belasten met een CO2 taks om ze zo te motiveren om toch mee te doen.  Dat de Verenigde Staten hier dan wellicht ook op termijn voor in aanmerking komt is jammer maar wel nodig als voorbeeld.  De wereld dient aan te tonen dat ze het meent en dat niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen.

Dat drie jaar later duidelijk wordt dat we met de huidige inspanningen geen enkele kans maken om zelfs in de buurt te komen van het initiële doel wordt voor velen duidelijk.  Degene die roepen dat ons huidig economisch model niet geraakt hoeft te worden dwalen naar mijn mening en de feiten bewijzen dit ook.  Dat neemt niet weg dat we niet ineens terug naar de donkere middeleeuwen moeten, maar wel zuinig en duurzaam met onze grondstoffen moeten omgaan.

 

Het is jammer dat we in Europa nog een aantal landen hebben die zelfs helemaal geen nationale doelstellingen hebben en het lijkt me ook nuttig om uit te gaan van jaarlijkse doelstellingen die meetbaar zijn.  Bijvoorbeeld streven naar een energievermindering van 1% per jaar!  Zelfs als we onze energiemix volledig verduurzamen dan nog zijn we mijlen verwijderd van de doelstelling; we hebben ook in de toekomst nog grote hoeveelheden fossiele brandstoffen nodig voor alle producten die in onze fabrieken worden gemaakt. 

 

De verandering geldt voor iedereen, politiek, industrie èn burger.

 

Gewoon iets minder van alles doen, minder vliegen, minder vlees eten, minder transport, etc.  En dat wilt echt niet zeggen dat we geen goed leven kunnen hebben!