Energie-Blog

André Jurres

Ook in België moeten we eraan geloven. Ikea gaat in samenwerking met een buitenlandse installateur zonnepanelen aanbieden.  Dat het hier vooral gaat om het zogenaamde “cross selling” doet niets af aan deze opvallende zet.  Deze aktie bewijst ook dat zonnepanelen een gemeengoed zijn aan het worden, al levert ze vooral veel gratis publiciteit op voor Ikea en hoopt men zo mee te liften op het aanmeten van een groen imago.

Ikea is trouwens via zijn moederholding best een grote investeerder te noemen in onze duurzame sector en draagt dus zeker zijn steentje bij.  Dit is vooral het gevolg van de grote cashmachine die Ikea is en er wordt dan ook vooral naar het rendement gekeken als men dergelijke investeringen doet.  Op zich niks mis mee.  Alleen zouden dit soort bedrijven veel meer kunnen doen als ze echt willen meehelpen aan een werkend klimaatbeleid.

Het gaat uiteindelijk niet (alleen) om zonnepanelen plaatsen, maar om uitstoot te besparen en hier zouden bedrijven als Ikea vooral op kunnen (en moeten) sturen.  Hun geweldige koopkracht over gans de wereld kunnen ze benutten door bijvoorbeeld de transport te vergroenen.  Ook in België is transport in zijn eentje goed voor 1/3 van de uitstoot en zou ik eerst mikken op de vergroening van het eigen transport of dat van onderaannemers.

Een Ikea heeft net zoals Colruyt de slagkracht om een echt bedrijfsbeleid te ontwikkelen zodat alle onderdelen van de keten verduurzamen, of het nu gaat om de vestigingen, het transport en uiteindelijk ook de producten.  Ikea zou bijvoorbeeld echt vooruitstrevend kunnen zijn door de ecologische voetafdruk op ieder product te zetten en zo van duurzaamheid een echt inhoudelijk verhaal te maken.

Belangrijker dan deze commerciele akties zijn de nieuwe maatregelen die nodig zijn om toch enigszins in lijn te blijven met de objectieven van 2030.  Ik noem opzettelijk 2030 want het ziet er steeds meer naar uit dat we mijlenver van het objectief zijn van 2020 en we hier terecht massale boetes voor gaan betalen.   Een echt klimaatbeleid is meer dan duurzame windmolens of zonnepanelen plaatsen. Deze week reed ik om 13.30 uur op een donderdag van Antwerpen naar Luik en ik zag zoals vaak nog een file staan op de E313 van pakweg Antwerpen tot Herentals Industrie.  Handig meldt men me dit op de radio, maar men verzwijgt het aantal kilometers dat deze files vertegenwoordigen.  Dat dit meer dan 20 kilometer is maakt het veel duidelijker, 20 kilometer van één langgerekte container waar nog af en toe een gewone auto tussenstaat.

Dat onze Boudewijnsnelweg de oudste is in de Benelux, hij dateert zo’n beetje uit de tijd dat Herr Hitler met zijn leger door België denderde, is het ook aan te zien.  Al zeventig jaar blijft hij trouw aan zijn twee rijvakjes en zo blijft één van de belangrijkste economische aders naar het Ruhr gebied een ecologisch en (economisch) drama.  Er hadden al lang twee aparte rijstroken moeten zijn voor het professioneel vervoer als je van logistiek en je havens een speerpunt wilt maken.  Een verdere groei van onze Antwerpse (en bij uitbreiding alle havens in een straal van 100 km) haven is een logistieke onmogelijkheid geworden.  Zonder drastische ingrepen zou men zelfs moeten overwegen om een nulgroei te overwegen totdat de logistieke mogelijkheden van ons hinterland zijn aangepakt.

In Nederland worden ondertussen steeds meer details bekend van het regeringsbeleid dat Rutte III gaat proberen te realiseren.  Eén van de opvallende zaken is de ambitie om de prijs voor een ton CO2 op termijn naar 43 € per ton te brengen.  Dit lijkt me toch moeilijk om als één land in te voeren als je er vervolgens niet voor wilt zorgen dat je zware industrie vertrekt.  Een ander ambitieus doel is voluit te kiezen voor CCS (opslag in de grond van CO2) in de havengebieden waar de grootste bedrijven zitten die uitstoot veroorzaken.  Een op zich gedurfde zet die verre van zeker is gezien er zelfs dit jaar in Amerika nog grote CCS testprojecten gewoon zijn stopgezet.  Gezien het verre van zeker is dat CCS op grote schaal toepasbaar zal zijn en men dit ook niet kan bewijzen vandaag, lijkt het me toch voorzichtig om alvast een back-up scenario klaar te hebben.

Hier blijft het een beetje stil en dat is zeker een hypotheek op de uitvoerbaarheid en slagingskans van dit goede voornemen.  Er zullen ook vele miljoenen/miljarden Euro’s moeten geïnvesteerd worden om zelfs maar kans te maken om CCS mogelijk te maken en net zoals bij de andere testen in de wereld is de kans op slagen niet zeker en kan het dus zijn dat er veel tijd verloren zal gaan.

Op zich is er begrip op te brengen voor het kopen van tijd door na 2030 fors teveel CO2 te blijven uitstoten en dit dan in de grond op te slaan, maar men zou met dezelfde ijver ook naar nieuwe productiemethoden moeten gaan die drastisch minder uitstoot veroorzaken.  Uiteindelijk moeten we het probleem in de kern aanpakken en niet het probleem verschuiven onder de grond. Benieuwd of we de komende twee, drie jaar echt stappen vooruit gaan zien op dit vlak.