Energie-Blog

André Jurres

Het tweedaagse energieforum in Brussel was zeker geslaagd te noemen ook al was de opkomst de eerste dag zeker hoger geweest, mocht men niet de zoveelste staking van onze nationale spoorwegen gehad hebben. Staken is een recht, maar het valt toch op dat het paradoxaal vooral overheidsbedrijven zijn die er gebruik van maken.

De sector is zich zeker bewust dat er behoefte is aan grote investeringen in België en iedereen vraagt zich af welke investeringsstrategie we moeten volgen. Alsof we nog een keuze hebben! Ons klimaat staat aan de vooravond van een definitieve verandering die alleen wijzelf nog enigszins kunnen milderen.

Dat we tot nu toe ontsnapt zijn aan de rampendans is gewoon een kwestie van geluk en tijd, maar dat we resoluut van onze fossiele verslaving af moeten is geen optie. Ook geopolitiek is nodig, want onze afhankelijkheid van landen buiten Europa is op lange termijn niet houdbaar daar we ook nog moeten concurreren met de fossiele honger van China en India.  Dit wordt een veel duurdere strijd dan kiezen voor een nieuwe weg van onuitputtelijke mogelijkheden die de verduurzaming van onze ganse economie behelst.

De weg van verandering is iets waar maar weinigen echt van houden en de verleiding om toch maar vast te houden aan de 20<sup>ste</sup> eeuw zal groot zijn, maar hopelijk komt er een duidelijke aanleiding om relatief snel cold turkey te gaan. De langetermijnkost van een mogelijke klimaatverandering is vele malen hoger dan te streven tegen 2050 naar een 100 % CO2 -neutrale samenleving. 

Tegen 2015 komen we aan D-day, de dag waarop het klimaat definitief een destructievere richting zal uitgaan om zichzelf te beschermen. De aangekondigde maximum haalbare temperatuurstijging van twee graden is vandaag een verre illusie want we zitten eerder op een schema van 3 tot 3,5 graad. De uitstoot van CO2 is met liefst 800 miljoen ton gestegen in 2011 (op een totaal van 34 miljard ton) terwijl we juist een afname moesten hebben.

Dat de politiek dezer dagen niet meer wakker ligt van onze klimaatdoelstellingen blijkt iedere keer tijdens de klimaattoppen (Kopenhagen bijvoorbeeld) als er op het einde zo goed als geen enkel bindend akkoord uitkomt. De doelstellingen voor bijvoorbeeld CO2 -reductie zijn belangrijk zolang ze niet ten koste gaan van onze economische groei en welvaart.

Daar onze economie vandaag niet duurzaam is betekent dat CO2-reductie en groei gewoon niet samen gaan en deze dus met elkaar hard in botsing zullen komen. Dat de vergrijzing vooral een pensioenkost voor de volgende generatie met zich meebrengt begint stilaan door te sijpelen maar deze valt in het niets in vergelijking met een mogelijk klimaatverandering.

Te laat is het zeker niet want de meeste landen in Europa werken nog grotendeels met technologieën uit de twintigste eeuw en de keuze waar we in de toekomst gaan in investeren is nog niet in groep genomen. Alleen Duitsland lijkt de richting al bepaald te hebben, maar zij hebben alle landen nodig om een duurzame energiehuishouding mogelijk te maken.